Blog Valentijnsdag - Wat als je hart bloedt…..

Ode aan de pedagogisch  professional                                                                       

14 februari, het is Valentijnsdag. Overal in de winkels liggen kaartjes met hartjes erop en lieve woorden. Op de radio hoor je advertenties waarin je wordt aangespoord om voor je geliefde een bos bloemen te kopen. De liefde, daar draait het deze dag allemaal om. Maar wat als je hart bloedt?

Wat als je hart bloedt, niet omdat je bent verlaten door je geliefde of omdat je verliefdheid niet beantwoord wordt. Maar wat als je als kind niet de aandacht krijgt die je zo hard nodig hebt. Wat als je naar school wordt gestuurd zonder brood voor tussen de middag? Wat als je wordt gepest of niet mee mag doen omdat je oren te groot zijn, of je haar te rood, je benen te lang, je neus te pukkelig…. Kortom wat als je hart bloedt?

Dit is eigenlijk een liefdesverklaring van mij aan alle pedagogisch medewerkers, leerkrachten, onderwijsassistenten, coaches, jeugdondersteuners, maatschappelijk werkers en al die andere pedagogisch professionals die dagelijks deze kinderen ontmoeten. De afgelopen 13 jaar draai ik mee in de wereld die opvang en onderwijs heet. Elke dag opnieuw zie ik mensen met hart en ziel werken.  Dat harde werken doen ze niet voor zichzelf, dat doen ze voor de kinderen.

Ik beluisterde kortgeleden een podcast over gelijke kansen. Hierin sprak een leerkracht over zijn werk voor de klas. Hij beschreef twee zaken die volgens hem het meest belangrijk waren om als onderwijzer aan te bieden. Kennis en geletterdheid, dat waren de hoofdingrediënten volgens hem. Ik liep op dat moment buiten en snoof hardop. De man voor me keek  verschrikt naar me om. Kennis en geletterdheid? Echt? Ik zie hele andere dingen.

Ik zie pedagogisch professionals die investeren in de relatie. Bijna zoals je dat in een huwelijk ook doet. Het opbouwen van een relatie met een kind begint met kennis maken. Erachter komen hoe het kind in elkaar zit. Wat hij of zij leuk vindt en warm voor loopt. Je komt achter elkaars eigenaardigheden en deze veroordeel je niet, maar je maakt er misschien een liefkozend grapje over. Je moedigt elkaar aan als het even lastig is, je slaat een arm om elkaar heen als je verdrietig bent en je juicht met elkaar als je wint. Als je wint van die ene lastige som of je angst overwint tijdens de gymles.

Ik zie geen pedagogisch medewerkers die bezig zijn met kennisoverdracht. Ik zie kinderen gezellig om de PM-er heen zitten terwijl ze met handgebaren en veel mimiek een boek aan het voorlezen is. De kinderen hangend aan haar lippen. Lerend van alles wat ze zien en horen. Van dat wat ze voelen en ervaren.

Met vertrouwen wordt er naar kinderen gekeken. Misschien kunnen ze het nog niet, maar we zoeken met elkaar naar manieren om kinderen te helpen daar wel te komen. Op hun eigen manier, wanneer ze er klaar voor zijn. Want net als in de liefde geldt ook hier; je kunt kinderen niet dwingen om te leren. Gras groeit niet harder als je er aan trekt. Vertrouwen hebben, dat helpt.

Voor al die kinderen van wie het hart bloedt staan deze lieve mensen klaar. Ze staan voor de klas die moeilijke staartdeling uit te leggen, ze doen de deur voor je open, gaan door hun knieën en kijken je in de ogen, ze helpen je de ruzie op te lossen, ze houden je hand vast, ze verschonen je luier, ze luisteren en kijken naar je, ze laten je het zelf proberen, ze delen hun lunch met je en ze lachen met je mee. Elke dag opnieuw, met heel hun hart.

De liefde biedt kansen, voor ieder kind

Door Jenneke Koopman-Homma